Ik heb mij van te voren niet gerealiseerd hoe de wereld zou veranderen en was tot een aantal weken geleden oprecht gelukkiger zonder o.a. facebook. De rest gebruik ik eigenlijk al niet dus, hoe zou ik facebook kunnen missen, en toen......
Toen stond eigenlijk van het een op het andere moment de wereld in brand. Corona, wie had tot dan van dit virus gehoord. Er werden in eerste instantie nog grappen gemaakt maar de toon was al gezet.
Gaan we wel op vakantie, niet op vakantie....... En dan, na een week in Oostenrijk, waar ik het nieuws op de voet volgde, was er ineens niets meer over van mijn oh zo veilige wereld. Mensen vielen bij bosjes om, werden ongelofelijk ziek en stierven. Er werd niet gekeken naar rang en stand. Corona discrimineert niet. Alhoewel,.. het er op lijkt dat de kwetsbare in onze samenleving de meeste risico lopen.
Onze ouderen, die nu, alleen, zonder visite, waar de tijd voor hen al zo langzaam gaat nu op henzelf zijn aangewezen. De boodschappen worden voor de deur neergezet en het enige gezicht wat ze zien is, de thuiszorg, tenminste, als ze geluk hebben, want ook daar slaat Corona toe.
Ik realiseer mij dat ik aan het vergelijken ben. Als jonge meid heb ik de staatsgreep meegemaakt in Suriname, de dag dat het gebeurde hoorde ik mitrailleurs maar dacht dat ze bauxiet aan het ontploffen waren. Later hoorde ik op de radio dat er een staatsgreep was en wij beter binnen konden blijven.
Eng? Ja, vooral door de onzekerheid, wat gaat er gebeuren, zijn we wel veilig. Heb ik als Nederlandse iets te vrezen, Allemaal vragen die je in het begin hebt en waar je antwoorden op probeert te krijgen.
Na een paar dagen was duidelijk dat hoewel we de hele dag militairen zagen rijden met doorgeladen mitrailleurs ons leven al weer door ging.
En de angst? Die ging weg, vooral omdat we elkaar opzochten. Er was een avondklok maar we zorgden dat we er waren voor deze inging en bleven tot BAM. Dit betekende tot de volgende dag. Samen eten, lachen, maar ook huilen, maakten dat wij het aankonden. En de vijand, als die er al was, zagen we van te voren aankomen. We konden deze ook vermijden.
Maar dit, dit is van een heel andere orde. Dit is een onzichtbare vijand, die niet stopt bij de deur en die zorgt dat, waar we normaal gesproken in ellende, verdriet en in grote nood elkaar opzoeken en elkaar zo troost en hulp kunnen bieden. We het (in ieder geval fysiek) alleen moeten doen. Niet samen eten, drinken, lachen huilen.
Sterker nog, de kans is meer dan levensgroot dat, wanneer we de deur openzetten deze vijand in al zijn hevigheid binnen komt.
Samen, echt fysiek samen kan nu even niet en dat zal zeker nog een tijd blijven.
Overigens mis ik mijn familie natuurlijk ook maar kan in ieder geval bij hen de telefoon pakken of even video timen wanneer we die behoefte hebben. Nee, dit gaat over de vrienden van vroeger en de vrienden die ik in de loop van de jaren heb ontmoet op het web.
En dan kom ik terug op de challenge 3 maanden zonder social media.
Wat eerst een zegen werd wordt nu een last. Ik mis mijn vrienden. Ik wil delen. Ik wil delen dat ik mondkapjes maak voor mijn vroegere collega's. Ik wil delen dat ik bang ben, Maar ik wil ook mensen het hart onder de riem steken en zeggen dat ik aan hen denk. Dat we hoop moeten houden.
Dat we goed voor onszelf maar ook elkaar moeten zorgen. Dat we elkaar moeten respecteren.
Dat dit het moment is om te luisteren naar de regering en de regels moeten opvolgen waarvan zij, de -echte- experts zeggen dat dit beter is.
Ik wil zeggen dat men G.V.D binnen moeten blijven omdat deze humanitaire ramp kan zorgen dat we straks een groot deel van onze ouders en.of grootouders kunnen begraven. (als we daar tenminste nog de kans voor krijgen)
Ik mis mijn vrienden, waarvan ik weet dat ook zij ongerust zijn en ik wil troost liedjes sturen en zeggen dat ook ik niet weet hoe dingen gaan lopen.
Dus, wat heb ik geleerd. Ik heb geleerd dat niets is wat het lijkt. Dat ook niets zwart/wit is en dat alles zomaar in één oogwenk veranderd kan zijn.
Ik heb geleerd dat, in deze zware tijd met dit soort gruwelijke uitdagingen die zo immens zijn, Facebook een uitkomst is of kan zijn om contact met elkaar te hebben en te houden.
En dat ga ik dus weer doen!
Wie had kunnen bedenken dat dit mijn conclusie zou zijn. Ik zelf niet.
Lieve groet Doortje
Comments